Kimsenin değmediği, hatta ulaşamadığı yamaçlara ulaşıp, dokunulmamış karda, en güzel izi bırakmak…
O an için, ne korku, ne endişe… Sadece bir kuş gibi hafif, hür uçarak son hız kaymak, kaymak, kaymak…
Nefes nefese durduğunda ise; yukarı bakıp en güzel izi bırakmanın keyfi !
“Yok artık !… Buraya da konmaz! …” dediğimiz her yere kondu.
Hatta sadece tek bir paletini koyup, toplamda iki metrekare olmayan ve düzlüğü geçtim, doğru dürüst durabileceğiniz bir yer dahi yokken inme mecburiyetinde kaldık.
Bence Helikopter kayağının en zor ve heyecan veren yanı, helikopterden iniş ve o daracık yerde üst üste, ve bol kar içinde kayakları takmak, çantayı giymek.
Kayaklar takılınca, güven yerine geliyor ve sadece kuş gibi konduğunuz tepeden, kuş gibi süzülmek istiyorsunuz…
Alaska’ya gitmek için önce Chicago’ya uçmak, oradan Alaska’nın başkenti olan Anchorage’a geçmek, oradan da iç hat ile Valdez’e geçip, otomobil ile kayak merkezine vasıl olmak. Bu seyahatin süresi, tam kapıdan kapıya 47 Saattir !…
Evet çok uzak ve hava şartları çok değişken olduğundan çok riskli olmasına rağmen tüm yorgunluğun üzerinden sabah odanızın penceresinden gördüğünüz manzara bu olunca…
Sadece tek bir şey geçiyor içinizden… “Ne iyi ettim de geldim !… Muhteşem…”
Ağzına kadar toz kar içinde kalmak…
Yerçekimini neredeyse hiç hissetmemek ve kaymak yerine süzülmek…
Bu bir kayak sever için rüya tabiri gibidir.
Ve her kayak severin yaşamasını dilerim.
Bunun için, 48 saat değil, 72 saat de gidilir ve tüm cefa çekilir…
Bu işin en kötü yanı, bir kere bu zevki alınca pistin artık eskisi kadar zevk vermemesi ve bağımlı gibi, pist kenarında iki metrekare bol kar bulunca balıklama dalmak ve o anı hayal etmek.
Bir de tabii, akşam Lodge’a döndüğümüzde anıları “Jack” ile paylaşmak 🙂
Uzaktan cesur olmak kolaydır.
Demosthenes